ağzı laf yapan, kızları götürüyor

Modern olan, imkânsız metinlerini (kavramsal sanat) aktarmak için ürettiği üst dil yüzünden an geliyor tıkanıp kalıyor. Modern'e verilen postmodern cevapsa, geçmişi tanıyıp kabullenmekten ibaret; çünkü geçmiş gerçekte asla yok edilemez, yok edilmesi bizi mutlak sessizliğe götürür. Geçmiş, zaman zaman ziyaret edilen bir uğrak yerine dönüşür: ama ironiyle, masumca değil.

Postmodern hâli kültürlü bir kadını seven bir adamın haline benzetiyorum. Adam kadına, "sana deli gibi aşığım" diyemeyeceğini bilir, çünkü kadının, bu sözleri Barbara Cartland'ın yazmış olduğunu bildiğini bilir (kadın da onun bütün bunları bildiğini bilir). Şöyle diyebilir: "Barbara Cartland'vari bir deyişle, sana deli gibi aşığım. " Sahte masumiyetten sakındığı, masum bir söz söylemenin artık imkansız olduğunu açıkça ortaya koyduğu bu noktada, yine de kadına söylemek istediği şeyi söylemiş olur: Yani onu sevdiğini, onu masumiyetin kaybedildiği bir çağda sevdiğini. Kadın da onun aklına uyarsa, sonuçta bir ilan-ı aşk gerçekleşmiş olur. Konuşanların ikisi de kendilerini masum hisstmeyecektir; geçmişin, çoktan söylenmiş olanın yarattığı ve ortadan kaldırılamayacak güçlüyü kabul edeceklerdir. İkisi bile bile, ama haz alarak, bir ironi oyunu oynayacaktır.
_umberto eco:cogito kış2006